نخ ها بخیه از چند جهت قابل تقسیم بندی میباشند
1-از نظر جذب شدن توسط بدن
2-ساختار رشته ای
3-منبع تهیه
انواع نخ بخیه
نخهای بخیه را می توان به دو دسته کلی تقسیم کرد:
۱- نخهای بخیه قابل جذب (absorbable sutures):
نخهای قابل جذب قسمت عمده‌‌ای از استحکام مکانیکی خود را طی دوره‌ای دو ماهه از دست می‌دهند؛ نکته مهم تفاوت بین كاهش استحکام مکانیکی در طی فرآیند جذب و حذف مواد تخریب شده از بدن است. به این ترتیب که یک نخ ممکن است استحکام خود را در مدت کوتاهی از دست بدهد، اما به ماه‌ها و یا سال‌ها زمان احتیاج داشته باشد تا کاملاً جذب شود.
۲ - نخهای بخیه غیرقابل جذب (non absorbable sutures):
در مقابل تخریب بیولوژیکی مقاوم بوده و به عنوان یک جسم خارجی در محل، باقی می‌ماند و باید پس از مدت زمان مشخص شده توسط پزشک، حذف گردند.
از نظر شکل فیزیکی می‌توان نخهای بخیه را به دو دسته تقسیم کرد:
1 -نخهای تک رشته‌ای (monofilament sutures)
2- نخهای چند رشته‌ای (multifilament sutures)
نخ های چند رشته ای خود به دو دسته تقسیم می شوند
- افته شده یا قیطان(Braided) : از نظر کارکرد راحت‌تر بوده و گره پایدارتری دارد
- پیچیده (Twisted)
نخهای تک رشته ای انعطاف‌پذیرتر بوده و نسبت به چند رشته‌ای‌ها راحت‌تر گره می‌خورند. همچنین دقت گره بیشتری داشته و برای جراح امکان انجام روش‌های مختلف گره‌زدن را فراهم می‌کنند. علاوه براین به دلیل داشتن سطوح صاف، اصطکاک کمتری به هنگام عبور از بافت دارند و خطر پارگی بافت را کاهش می‌دهند. این مساله بویژه در جراحی‌های قلب، چشم و اعصاب اهمیت دارد.
